ویرایشگر: مجیب رحمان همکار

تنش و نبرد، در روزهای پسین سبب شد است تا شمار آواره گان در کابل و برخی ولایت های دیگر به گونه ی سیل آسا افزایش یابد. کابل در این روزها میزبان هزاران بیجا شده از شمال شرق کشور است. درگیری میان نیروهای امنیتی و طالبان در 25 ولایت کشور سبب افزایش میزان بیجاشده گان داخلی گردیده است. حوزه ی هفدهم شهر کابل، میزبان صدها خانواده ی بیجا شده است که از وحشت خشونت فرار کرده اند و اکنون در یکی از پارک های ناحیه ی هفدهم و یازدهم پایتخت زنده گی می کنند.
آمارهای رسمی نشان میدهد که از اثر جنگ های پسین در شمال و شمال شرق کشور تا اکنون 17 هزار خانواده آواره شده است و تنها در دو ماه پسین 60 هزار خانواده در سراسر کشور بیجا شد اند.

 

حکومت افغانستان بحران تازه ی را تجربه میکند و در تلاش چاره جویی است. ما نیز به یکی از پارک های شهر کابل سری زدیم تا از وضعیت بد بیجا شده های داخلی آگاهی یابیم. اینجا ناحیه ی هفدهم شهر کابل است، جای که هزاران خانواده تجمع کرده اند و در انتظار کمک نشسته اند. پناه جویانی که به کابل آمده اند روزهای دشواری را پشت سر گذشتانده اند، اما اینجا در کابل تا هنوز به آنان کمک های جدی صورت نگرفته است.

 

حمید الله یکی از بیجا شده های داخلی است که از بغلان به کابل با خانواده اش آماده و در وضعیت نا هنجاری زنده گی میکند. او می گوید: “تا هنوز حکومت برای ما هیچگونه کمک اساسی را انجام نداده است؛ ما آواره هستیم و وضعیت بدی را تجربه میکنیم؛ خانه و کاشانه ی ما در آتش سوخت و تمامی مردم ما بدبخت شدند. وضعیت به حدی نگران کننده است که اصلن در فکر انسان هم نمیگنجد، بالاخره این وضعیت چه خواهد شد، حیران مانده ایم و وضعیت به شدت خراب گردیده است.”

 

سمیع الله دانش که دانشجوی رشته ی حقوق و علوم سیاسی در تخار بود، اکنون بدترین حالت زنده گی اش را تجربه میکند. او با خانواده اش به کابل آمده و اینجا در تلاش دریافت سرپناه است. دانش 20 ساله می گوید: “جنگ همه ی مان را آواره کرد. تمامی رویاهایم با خاک یک سان شد، تقریبن دو ماه در تخار آواره بودیم. دوماه من از نظر طالبان پنهان بودم این گروه بالای خانواده ام ظلم کردند و بالاخره نا گزیر شدیم که تمامی دار و ندار خود را رها کنیم و به کابل بیاییم، حالا در حالت بدی قرار داریم و نیازمند کمک های فوری هستیم.”

 

سید شبیر 25 ساله با خانواده ی 8 نفری به کابل آمده است. او از شهر قندز آواره شده و اکنون در پارک ناحیه ی هفدهم شهر کابل مسکن گزین شده است. سید شبیر میگوید: “وحشت و جنایت طالبان ما را به این آواره گی کشاند. طالبان هیچ رحمی بر ما نکردند؛ این گروه پیر، جوان و کودکان را به گلوله بستند و وحشت کم پیشینه ی را بر ما روا داشتند. وضعیت به حدی برای مان دشوار شد که نا گزیر شدیم با همه اعضای خانواده ام به کابل بیایم، اینجا نیز با دشواری های زیادی دست و پنجه نرم می کنیم، حتا نان خوردن نداریم.”

 

وجیحه ی 18 ساله دانش آموز مکتب در تخار بود، برای نجات جانش از شر طالبان تنها فرار کرده است. خانواده اش هنوز هم زیر وحشت طالبان قرار دارند، اما او به دلیل اینکه طالبان در تخار دستور جهاد النکاح را داده بودند فرار کرده است. میگوید که دست کم 50 هزار خانواده در این جا آواره هستند. وجیحه میگوید: “من به تنهایی از خانه ام فرار کرده ام؛ اینجا با ماماهایم زنده گی میکنم. وحشت طالبان مرا وادار کرد تا به تنهایی از تخار به کابل بیایم؛ تا هنوز حکومت هیچ کمکی نکرده و مردمان زیادی به مثل من روزگار بدی را تجربه میکنند.”

 

کمیتۀ اضطرار متشکل از وزارت دولت در امور رسیدگی به حوادث، وزارت امور مهاجرین وعودت کنندگان و ولایت کابل، کار را روی ایجاد یک کمپ برای اسکان موقت بیجاشدگان دریکی از نقاط شهر کابل آغاز کرده اند و قرار است این کمپ تا یک هفته دیگر آماده بهره برداری شود. درحال حاضر ظرفیت توزیع ۳ تا ۵ هزار خیمه برای خانواده های بیجاشدۀ واجد شرایط در کمپ مورد نظر وجود خواهد داشت.

 

بر اساس آمار وزارت دولت در امور رسیدگی به حوادث، شمار خانواده های بیجاشده ناشی از جنگ های دوماه اخیر در ولایت ها، به ۶۰ هزار می رسد که از این شمار ۵۳ هزار خانواده کمک های اضطراری دریافت کرده اند.

 

ضیا خلیلی یکی از فعال جامعه مدنی در کابل میگوید: “ما بخاطر کمک اینجا آمدیم و از اشخاص که کمک کرده سپاس گذاری میکنم و از بعضی اشخاص که بخاطر آذیت کردن مردم میاید نظاره میکند واقعا درد دهنده است.”

 

سید صفی الله یکی از عالم های دین از تاجران و کلای پارلمان میخواهد که برای این مردم بیچاره کمک نماید: “مردم در وضعیت بدی قرار دارند، امتحان سختی در برابر اینها قرار دارند. این افراد نیازمند کمک هستند، در وضعیت کنونی لازم است تا تجارات، وکلای پارلمان و کسانی که توانایی مالی دارند باید با این بجا شده ها کمک کنند. کسانی که برای تماشا به اینجا می آیند و سبب اذیت و آزار این آواره شده گان می شوند این گناه کبیره است و خداوند برای شان هشدار سختی داده است. پس لازم است تا هر چه زودتر جلو این افراد گرفته شود.”

 

در همین حال از سازمان های بین المللی درخواست شده است که در همکاری با دولت افغانستان برای رسیدگی به نیازهای بیجاشدگان داخلی، از طالبان بخواهند که برای جلوگیری از بیجاشدن گسترده خانواده ها، ظلم شان را بر مردم در نقاط زیر تصرف خود کاهش دهند.