کابل- افغانستان (گ.ر.پ):

تهیه: نوید سلطانی

نوشته: شیرشاه نوابی

مردی که دست کم 16-17 سال درس خواند و آرمان زیستن با خانواده را بر سر داشت، این روزها آواره جاده های کابل شده و مصروف به گردآوری ذباله هاست. او را سید عبدالمجید میخوانند و از ولسوالی «رباط سنگی» هرات است. زبان انگلیسی را همانند زبان مادریش فرا گرفته، در گفت و گو با من و همکارم روایت دردناک از وحشت گروهی به نام طالبان دارد که او را آواره کرده و دل ها را به حالش می گیریاند.

او را در شهرنو یافتیم، قد بلند، موهای سیاه درشت و چشمان پر از اندوهش به صراحت راوی داستانیست که طالبان دست کم 5 عضو خانواده اش را به گلوله بسته اند و خودش را نیز به آدم نیم جان مبدل کرده اند. میگوید دست کم 6 سال پیش گروهی از طالبان او و خانواده اش را تیر باران کردند، در این رویداد تنها او و خواهر کوچکش جان به سلامت بردند، اما دیگر اعضای خانواده اش را از دست داد.

برای مان اجازه میدهد تا بدن پاره پاره و به گلوله بسته شده اش را دید بزنیم می گوید دست کم 2 تا 3 گلوله بر بدنش اصابت کرده که از اثر آن یک گرده اش نیز کار نمی کند. سید مجید مرد جوان است و تنها به «چرس» عادت دارد. به نا جوانی روزگار میخنند و میگوید جاده های کابل خانه اش است. همانند این مرد، هزاران جوان دیگر افغانستان نیز از اثر نبرد دوامدار در این کشور به اعتیاد رو آورده اند و از دست یابی به آرمان های شان به حاشیه رانده شده اند