کابل- افغانستان (گ.ر.پ):

گزارش: شکیب احمد نظری

همه جا بوی خون میدهد و همه سراسیمه اند، منطقه ی قلعه ی ناظر حوزه ی ششم پولیس شام دیروز گواه خونین ترین رویدادی بود که تمامی قربانیانش غیر نظامیان گفته شده اند. شیشه های شکسته و پاپوش های برجا مانده از قربانیان گواه فاجعه ی است که شاید حکومت در جلوگیری از آن ناکام پنداشته می شود. حالا علی رضا محافظ باشگاه خاتم الانبیا (میوند) جای دو همکار دیگرش را که دیروز در نخستین رو یا رویی با هراس افگن کشته و زخمی شده اند گرفته است. او ماجرا را چنین روایت میکند: «در نخست هراس افگن از در ورودی داخل می شود تا به محوطه ی باشگاه درآید. در نخست یک محافظ را شهید می سازد و دیگری نیز زخم بر میدارد. سپس به سوی دروازه ی دومی می رود جای که تنها ورزشکاران اجازه ی دخول دارند، اما هنگامی که متوجه می شود این در بسته است، به سمت در سومی که در نزدیکی در نخست است می رود خود را در بیرون ساختمان باشگاه منفجر می سازد.»

پهلوان عید محمد مسؤول همین باشگاهیست که دیروز گواه قربانی گرفتن از شاگردانش بوده است. می گوید: «هنگامی که انفجار نخست اتفاق افتاد من بیرون از باشگاه بودم، شتابزده آمدم و با جمعی از باشنده های محل قربانیان را به سوی شفاخانه ی استقلال بردیم. پس از برگشت متوجه شدم که موتر کرولا با دروازه های باز و وضعیت دگر گون در جویچه افتاده است. یک ساعت پس از انفجار نخست این موتر نیز منفجر شد که افزون بر ورزشکاران و باشنده های محل چند خبرنگار نیز قربانی شدند.» او می گوید که با دستانش نزدیک به 20 جسد را به شفاخانه منتقل کرده است و باشگاهش نیز زیان های زیاد مالی را متحمل گردیده است.

باشنده های محل ادعا دارند که پس از این حمله ی هراس افگنانه پولیس نیز بر آنان آتش گشوده است، ولی وزارت داخله این ادعا را بی بنیاد میداند. نصرت رحیمی معاون سخنگوی وزارت داخله می گوید: «پس از آن که انفجار رخ داد، پولیس به محل رسید، ولی مردم خشمگین نگذاشتند تا ساحه به گونه ی درست بررسی شود و یک ساعت پس از انفجار نخست موتر بم منفجر شد که از اثر آن 21 تن جان باختند و 91 تن دیگر نیز زخمی شدند.»

هدف قرار گرفتن مراکز ملکی وابسته به شعییان افغانستان مورد بی پیشینه نیست. پیش از این نیز در حمله ی هراس افگنانه بر مرکز آموزشی موعود که داعش مسؤولیتش را بر دوش گرفت نزدیک به 100 دانش آموز قربانی شدند. باشنده های محل به این باور رسیده اند که حکومت در تأمین امنیت شان ناکام بوده است.