کابل- افغانستان (گ.ر.پ):

نوشته: طارق عظیم

هواپیمای ما کابل را به قصد مسکو ترک کرد. هم‌مانند من، سه خبرنگار مرد و زهرا جویا برای اولین بار مسکو را از نزدیک می‌دیدند. این تور رسانه‌یی را «اژانس خبری اسپوتنیک » برای خبرنگاران افغانستان، تاجیکستان، ازبیکستان و قزاقستان فراهم کرده بود. هدف اساسی سفر خبرنگاران افغانستان دیدار با مقام‌های نظامی و سیاسی روسیه، بحث و تبادل نظر در خصوصِ وضعیت رسانه‌ها در افغانستان و کشور‌های آسیای میانه بود. برای منِ که روسیه را فقط در تلویزیون‌ها دیده بودم، این سفر خیلی ویژه بود. پس هفت ساعت پرواز به مسکو رسیدیم. نمایندهٔ اسپوتنیک افغانستان در فرودگاه منتظر مان بود.

با گرمی از مهمانان استقبال کرد و فرودگاه را به قصد هوتل ترک کردیم. برای نخستین بار مسکو را از داخل موتر دیدم. شهر جالبی‌ست. شما در یک نگاه شهر را دو گونه می‌بینید؛ بلند‌منزل‌هایی که در چند سال گذشته ساخته شده اند و ایستگاه‌های «میترو» که شاید چندین دهه پیش اعمار شده اند و عظمت و زیبایی خود را تا حال حفظ کرده اند. در دو دههٔ گذشته مسکو شاهد بیشترین ساخت و ساز بوده است و نظر به آخرین نظرسنجی‌ها، هفتاد‌و‌یک درصد شهروندان روسیه از کارکرد‌های پوتین راضی اند. به هوتل رسیدیم و پس از رفع خستگی سفر، دوباره به شهر برآمدیم. نوید (همسفرم و خبرنگار) مانند من هیجانی بود و می‌خواست «میدان سرخ» را ببیند.

چند دقیقهٔ معطل ماندیم تا زهرا با ما پیوندد. پس از نزدیک به پانزده دقیقه به میدان سرخ رسیدیم. میدان سرخ در پایتخت روسیه هست. در این میدان کاخ کرملین و کلیسای جامع «سنت باسل» قرار دارند و بسیاری خیابان‌های اصلی مسکو به این میدان منتهی می‌شوند. این میدان مکان دیدنی برای گردشگری است و در کنار آن کنسرت‌های بزرگ در این‌جا برگزار می‌شود. میدان سرخ در سال ۱۹۹۰ شامل فهرست میراث فرهنگی یونسکو شد. پس از ساعت‌ها گردش در حومهٔ شهر به هوتل برگشتیم تا برای برنامهٔ فردا آماده باشیم. در روز دوم سفر ما به مسکو، اژانس خبری اسپوتنیک زمینهٔ دیدار خبرنگاران افغانستان را با جنرال باریس گروموف مساعد کرد. جنرال گروموف آخرین فرمانده نظامی شوروی سابق بود که افغانستان را از راه شهرک مرزی حیرتان ترک کرد. از خاطرات سی سال پیش خود گفت و از دیدار با مقام‌هایی آن وقت افغانستان خاطرات جالب خود را قصه کرد. در کنار این، فرانتس کلینتسیویچ، رییس کمیتهٔ خارجی مجلس سنای روسیه از خبرنگاران افغانستان به گرمی استقبال کرد.

او‌ در کنار این که دو سال در افغانستان مأموریت نظامی انجام داده است، مرد بسیار خوش‌برخورد و صمیمی بود. با استقبال ویژه از خبرنگاران افغانستان گفت که برایش «افغانستانی‌ها خودی استند». در پاسخ به این پرسش که آیا زبان‌های افغانستان را یاد دارد – به زبان فارسی – گفت: «دوست دارم کلماتی به زبان شما بگویم، اما سی و چند سال است گپ نزده‌ام و تلفظم خراب است. اما جور استی بخیر استی جانت جور اس را خوب یاد دارم». در پایان این دیدار رسمی اما دوستانه با بیان این‌که خوشحال است دختری از افغانستان را به عنوان خبرنگار در یک کشور خارجی ملاقات می‌کند، دست‌ زهرا جویا، خبرنگار روزنامۀ اطلاعات روز را به رسم احترام بوسید.

شب بعد در ضیافت که اژانس خبری اسپوتنیک ترتیب داده بود، با اتفاق خبرنگاران کشور‌های آسیای مرکزی اشتراک کردیم. هر کشور به زبان خود از همدیگر پذیرایی کرده و «هم‌دلی از هم‌زبانی بهتر است» را تجربه کردیم. این تور رسانه‌یی فرصت خوبی بود برای نزدیک شدن دو کشور. میزبان در آخر شب دست مان را به گرمی فشرد و گفت: امیدوارم دوباره ببینیم! منم امیدوار بودم. امیدوار به این که در سفر دوم خبری از جنگ افغانستان نباشد. امیدوار به این که روزی افغانستان میزبان یک تور رسانه‌یی باشد و مهمان‌نوازی شان را جبران کنیم.