کابل- افغانستان (گ.ر.پ):

خبرنگار: ثریا احدی

خبر صلح و امید برای قطع جنگ، اما کابوسی که این روزها هر بانوی افغان را آشفته خاطر کرده و رویای دست یافتن به زنده گی با مهر زنانه را زیر سایه اش قرار داده است. بانوانی که در 18 سال قربانی دادند، عرق ریختند، در نهایت شب و روز را یکی کردند تا زنده گی رویایی شان را در کشوری مانند افغانستان رقم بزنند. اما حالا گفت و گوها و دیدارهای حکومت افغانستان و امریکا، برای شان نگرانی های تازه را به بار آورده است. هر فعال حقوق بانو در این سرزمین، تصور وحشتناک از آینده مبهم شان دارند. کسی نگران از دست دادن مشارکت سیاسی بانوان است و دیگری هم نگران صلب حق تحصیل و آموزش آنان.

این نگرانی تنها در سیمای بانوان افغانستان خلاصه نمی شود، بانوان جهان که برای توانمند سازی بانوان افغان از 18 سال به این سو کمر بسته اند نیز خشم گین و مضطرب به نظر میرسند. هیتربار، پژوهشگر پیشین دیده بان حقوق بشر افغانستان و از پایه گذاران بخش بانوان که سالهای زیادی را در افغانستان گذشتانده گفت و گوهای صلح در این کشور با مخالفان را مردسالار میداند. او می نگارد: «هیچ تعجبی درکار نیست که بانوان مضطرب باشند. وقتی خلیلزاد در میان اتاق پر از مردهای افغان سخن میزند و غنی با هم تباران خود تبادل نظر می کند. حتا به خود دردسر نمی دهند تا برای بانوان هم در میز گفت و گوهای صلح سهم فعالانه داده شود، اما آنان بی تردید در اشتباه هستند.»

به راستی حضور طالبان پس از 18 سال نبرد و خونریزی در محضر عام چگونه باشد؟ طالبانی که برای دستیابی به رویای ریاست جمهوری افغانستان، از سال ها به این سو بدون تفکیک مرد و زن قربانی می گیرند و هر روز خانه ها را به ماتم کده مبدل می سازند؟ پرسشیست که تا هنوز پاسخی برایش نمی تواند داد و ناگزیر تن به گذر زمان تن داد و خموشانه نگاه کرد